Şükrün en az sabır kadar kıymetli olduğunu biliyoruz. Bunun da eğitimine çok küçük yaşlarda başlamak mümkün. Çocuklarımıza elindekinin kıymetini bilmeyi öğretememek günümüzde yaşadığımız sıkıntıların başında geliyor sanırım. Genele baktığımızda nankör ve açgözlü insanların çokluğunu fark ediyoruz. Bunun en mühim sebebi şükür eğitiminin verilememesi veya yetersiz kalmasıdır. Sevgi arsızı haline getirilen, her arzusu yerine getirilen çocuklar sabırdan yoksun olduğu kadar teşekkür etmekten de aciz oluyorlar. Bu, onları kıskançlık ve bencillik gibi kötü huyların pençesine bırakıyor. Bir insana her istediğini koşulsuz şartsız sınırsızca verdiğinizde elindekinin kıymetini idrak edemez ki şükredebilsin. Bu yüzden öncelikle her şeyin bir sınırı olduğu, bazı şeyleri elde etmek için uğraşılması ve hiçbir çaba göstermeden sahip olduklarımız için ise Yaratıcıya şükredilmesi gerektiği erken yaşlarda aşılanmaya başlanmalıdır. Başta da belirttiğimiz gibi çocuklar üzerinde davranışlar etkilidir. Bu yüzden öncelikle ebeveynlerin örnek teşkil ederek çevresindekilere yardım etmesi, fırsatları değerlendirerek farkındalık yaratması gerekir. Zira şükrün temel ihtiyacı farkındalıktır. Fark edemediğimiz bir şeye teşekkür edemeyiz.

Şükür eğitiminde en önemli araç mahrumiyettir. Her gün istediğini yiyebilen, istediği oyuncağıyla oynayabilen bir çocuk neden ve nasıl şükretsin? Oysa elindekini kısa bir süre dahi olsa kaybeden çocuk düşünmeye başlar: “Demek ki sahip olduklarım her an elimden gidebilir!” Bunu sağlayabilmek için zaman zaman küçük mahrumiyetler yaşatılabilir. Mesela bir gün sadece tek bir çeşit yemek vererek (çorba gibi),

“Bugün sadece çorba içeceğiz. Bazı yerlerde bu çorbayı bile bulamayan, günlerce aç kalmak zorunda kalan bir sürü çocuk var biliyor musun? Sence ne hissediyorlardır? Bizler ne kadar şanslıyız değil mi?”

şeklinde bir açıklama çocukta derin bir etki yaratabilir. Böylelikle onu düşünmeye sevk etmiş oluruz. Bu farkındalık ve şükür egzersizini belirli aralıklarla yapmak emin olalım çocukların ruhsal gelişiminde çok fazla katkı sağlayacaktır.

Sabrı ve şükrü öğrenmemiş veya idrak edememiş kişiler bütün hakları kendilerinin zanneder ve yaptığı bencilliklerin hakka tecavüz olduğuna inanmak istemez. Bu tür kişiler yakın çevrelerine yük ve üzüntü olmaktan öteye geçemezler. Çocuklarımızın mutlu olabilmesi, hayatta başarılı olup çevresindekilere yardım edebilmesi, dünyayı değiştirebilecek gücü kendinde bulabilmesi sabırlı ve şükürlü olabildikleri ölçüde gerçekleşebilir. Biz ebeveynlere düşen görev evlatlarımıza bu değerleri gerçekten önemseyerek gayretle vermeye çalışmak olmalıdır. Değişimi gerçekleştirecek niyet gücü “bizde”dir.